Phaidon, Sokrates'in, öğrencileri arasında geçirdiği son anları anlatır. Phaidon'un ağzından anlatılan hikâye çeşitli konularla (özellikle ruhun ölümsüzlügüyle) ilgili bir tartışma çerçevesinde geçer. Sokrates Philolaos'un öğrencileri Simmias ve Kebes'e ölümün iyi bir şey olduğunu, çünkü ruhun ölümde kendini bulduğunu tanıtlar ve gerçek filozofun tek işi ölüme doğru ilerlemektir der. Ruhun ölümsüzlüğü dinî gelenekle kanıtlanmıştır; canlı, ölüden doğar; ruh, özellikle, niteliği bakımından tek ve çözülmez olan tanrısal varlığa benzer. Uzun bir mit ölümden sonra insanların kaderini ortaya koyar. Ruhu bedenin bütün bağlarından sıyıran arınma, onun tanrıyle kaynaştığı temaşa katına yükselmesini sağlar. Konuşma, Onbirler'in baldıran zehirini sunan hizmetçinin gelişiyle yarıda kalır. Sokrates zehiri içer ve ağlayan dostları arasında son nefesini verir. Phaidon, Eflatun'un olgunluk dönemine 1380′e doğr. ?) rastlar. Filozofun İdea'lar doktrininin biçimlendiği bu eserde, temaşa diyalektiği şölen, Phaidros ve Devlet adlı eserlerinin diyalektiğini haber verir.
Phaidon [Platon] Çevirenler: Ord. Prof. Suut Kemal Yetkin, Prof. Dr. Hamdi R. Atademir. MEB Yayınları, 1989.
