Hümanizm, felsefede daha insan merkezli (ve daha az din merkezli) bir yaklaşım benimseyen bir Rönesans hareketidir. İnsanlığa nihai bir inancı vardır; insanın, öncelikle aklıyla ve cesaret ve vizyonla uygulanan bilimsel yönteme güvenerek kendi sorunlarını çözme gücüne veya potansiyeline sahip olduğuna inanır.
Hümanizm, kendi başına belirli bir felsefi doktrin veya ekol olmaktan ziyade (Hümanizm doktrini ve Ateizm doktrini hakkındaki bölüme bakın), daha çok insan aklını, etiği ve adaleti destekleyen genel bir yaşam duruşu veya tavrıdır. Daha spesifik çeşitli felsefi sistemlerin bir bileşenidir ve bazı dini düşünce okullarına dahil edilmiştir. Nihai hedefi insanlığın gelişmesi (Mutçuluk/Eudaimonism hakkındaki bölüme bakın), burada ve şimdi iyi şeyler yapmak, iyi yaşamak ve dünyayı daha sonra gelecekler için daha iyi bırakmak olan hayata karşı iyimser bir tutumdur.
Etik‘te, tüm insanların şerefli ve değerli olduğunu ileri sürerek insanların yalnızca evrensel insan niteliklerine, özellikle rasyonaliteye başvurarak doğru ve yanlışı belirleme yeteneklerini onaylar ve inancın eylem için kabul edilemez bir temel olduğunu savunur. İnsan olmanın ortaklığına dayanan bir Ahlaki Evrenselliği onaylar ve laikliği, dini kural ve öğretilerden kurtulmayı teşvik eder.
